fbpx
Η δευτέρα παρουσία του Κυρίου και η κρίση των εθνών
pravoslavie

Η δευτέρα παρουσία του Κυρίου και η κρίση των εθνών

Η δευτέρα παρουσία του Κυρίου και η κρίση των εθνών (Η αγάπη που σώζει)



Ηχογράφηση (και κείμενο με δυνατότητα εκτύπωσης για παραιτέρω μελέτη) από την ομιλία του πατήρ Βαρνάβα Γιάγκου στον Ιερό Ναό Παναγίας Λαοδηγήτριας στην Θεσσαλονίκη, την Κυριακή στις 3-3-19 της ευαγγελικής περικοπής του Κατά Ματθαίου 25, 31 - 46 με τίτλο "Η αγάπη που σώζει"

Το κάναμε ωραία λογάκια και πέντε καλές πράξεις. Αλλά για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε τον αδερφό με αυτόν τον τρόπο, πρέπει να αγαπήσω τον εαυτό μου με αυτόν τον τρόπο. Δηλαδή να τον στρέψω στο πρόσωπο του Χριστού- π. Βαρνάβας


Η αγάπη που σώζει

Ο Κύριος μας έδειξε σήμερα το κριτήριο της σωτηρίας μας. Ο τρόπος δια του οποίου πλησιάζουμε τον θεό αλλά και το τεκμήριο της αληθινής σχέσης με το Χριστό και οπωσδήποτε όπως το γνωρίζουμε όλοι είναι το μέτρο της αγάπης.

Αυτό βέβαια που μας κουράζει είναι ότι είμαστε όλο λόγια, θεωρίες, και ο ομιλών και ίσως και οι ακούγοντες. Χίλιες φορές τα λένε αυτά και τα λέμε και τα λέμε και τα λέμε αλλά δεν κάνουμε πολλά πράγματα, ίσως και τίποτα, και αυτό κουράζει την ψυχή, την ταλαιπωρεί. Παρόλα αυτά όμως, λέγοντας καμιά φορά κάτι μπορεί να πιάσουμε, και θα μπούμε σε διαδικασία αλλοίωσης εσωτερικής.

Ο Κύριος λέει ότι το κριτήριο είναι η αγάπη, αλλά ποια αγάπη - όχι η ακτιβιστική αγάπη· ότι προσπαθώ να βοηθήσω κάποιους άλλους ανθρώπους και αναπτύσσω ένα πνεύμα αλληλεγγύης. Αυτό στο βάθος αν το ψάξουμε κρύβει πολύ εγωισμό. Μία μορφή εγωισμού είναι και ο ανθρωπισμός. Ο οποίος ανθρωπισμός έχει δικούς του όρους που δεν ξεφεύγει από το όριο του μέτρου και της δικαιοσύνης.

Εμείς κηρύσσουμε τον θεανθρωπισμό· που ξεφεύγει το μέτρο δικαιοσύνης, και τη θυσία για τον άλλον, και είναι ο σταυρός και δια του οποίου η ανάσταση -δια του σταυρού η ανάσταση- αλλά μιλάω κυρίως για την αγάπη που γίνεται στο όνομα του Χριστού, για αυτό λέει “ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε”.
Δεν λυπούμε κάποιον τον οικτίρω και τον βοηθώ αλλά για μένα είναι ο Χριστός.

Ο ελάχιστος αδελφός είναι ο Χριστός, αυτή είναι η βάση και η ουσία της διάκρισης από ένα πνεύμα ανθρωπισμού· ότι για μένα ο ξένος ο φυλακισμένος ο ασθενής ο πεινασμένος δεν είναι κάποιος ταλαίπωρος που έχει ανάγκη την ανθρώπινη αγάπη γιατί και αυτός έχει αξία αλλά για μένα είναι ο ίδιος ο Χριστός. Τον πλησιάζω και τον τιμώ με αυτό τον τρόπο.

Αλλά πώς να δω τον άλλον ως Χριστό; μόνο αν βρήκα τον Χριστό. Όχι θεωρητικά, δεν είναι κηρύγματα αυτά που λέει το Ευαγγέλιο, ένα πλαίσιο ηθικής συμπεριφοράς τι πρέπει να κάνουμε αλλά κυρίως είναι η αλλοίωση της υπάρξεώς μας. Αν για μένα δεν σημαίνει τίποτα ο Χριστός είναι μία θεωρία και δεν έχω βιώσει το μυστήριο του Χριστού και την παρουσία του Χριστού, τι σημαίνει για μένα στο πρόσωπο του αδελφού βλέπω το Χριστό; τίποτα. Αν με συγκλονίζει το γεγονός του Χριστού το ότι για μένα -όταν μου λέει ο άλλος, για σένα ο ξένος ο ασθενής, που μερικές φορές είναι ο Χριστός έχει άλλη διάσταση. Δυστυχώς εμείς χωρίς να έχουμε αλλοιωθεί στην αίσθηση της παρουσίας του Χριστού, ιδεολογικοποιήσαμε και τον ίδιο τον Χριστό· το κάναμε ωραία λογάκια και πέντε καλές πράξεις. Αλλά για να μπορέσω να αγαπήσω τον αδερφό μου με αυτό τρόπο πρέπει να αγαπήσω τον εαυτό μου κατά αυτό τον τρόπο δηλαδή να το στρέψω στο πρόσωπο του Χριστού και ο Χριστός να μου αλλάξει τα φώτα να με κάνει καινό άνθρωπο, νέο άνθρωπο διαφορετικό άνθρωπο, άλλη ύπαρξη, καινή ύπαρξη, καινούργια ύπαρξη.

Με αυτό τον τρόπο μπορώ, με αυτά τα μάτια, να δω τον άλλον σε αυτή τη διάσταση και να κατανοήσω το βαθύ πλαίσιο της αγάπης που προτείνει ο Χριστός. Εμείς τι κάνουμε; ξοδεύουμε πάρα πολύ ενέργεια στους λογισμούς μας, στο πώς να καταφέρουμε τον άλλον να ασχολείται μαζί μας, ξοδεύουμε πολύ ενέργεια στην οποία κέντρο είναι το εγώ μας -τίποτε άλλο, και με αυτή την εγωιστική διάσταση μιλούμε κατά τα άλλα για την αγάπη των ανθρώπων των λαών και λοιπά ότι θέλετε πέστε εσείς. Χωρίς όμως τη μετάνοια την αλλοίωση χωρίς να ξεκαθαρίσουμε τι είναι για μας ο άνθρωπος, τι είμαστε εμείς, ποια είναι η αξία μας, ποιος είναι ο Χριστός; τότε τα πράγματα που κάνει ο άνθρωπος για χάρη του άλλου δεν μπορούν να πάνε για πολύ, δεν έχουν διάσταση μακρυά, δεν έχουν απεριόριστες δυνατότητες γιατί όταν ο άνθρωπος αισθάνεται ότι προσβάλλεται το εγώ του είτε γιατί δεν δικαιώθηκε ή γιατί δεν αναγνωρίστηκε ή γιατί δεν έγιναν αποδεκτές οι δικές του ιδέες - αντιδρά ο άνθρωπος.

Αυτό είναι το βαθύ μυστήριο -μείνουμε για την αγάπη με αυτόν τον τρόπο, που είναι ο Χριστός, το κριτήριο σωτηρίας αλλά δεν καταλάβαμε ότι πριν από αυτή την αγάπη προηγείται η μετάνοια, να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και να διακρίνουμε τι είναι για μας ο άλλος.
Πολλές φορές το αισθανόμαστε· μας βοηθούν οι άνθρωποι όταν έχουμε ανάγκη μπορεί να στεναχωριόμαστε, γιατί νιώθουμε ότι μας προσφέρουν κάτι αλλά δεν μας αναγνωρίζουν όπως θα θέλαμε. Η βαθιά αγάπη είναι να αποκατασταθεί μέσα μας η αληθινή διάσταση του δικού μας προσώπου και κάθε ανθρώπινου προσώπου, που είναι ο Χριστός. Με αυτό το πλαίσιο δεν μας προτείνει κανείς, δεν μας αναγκάζει κανείς, αλλά με φυσική έκφραση, φυσική ανάγκη, αυτόματη κίνηση μας, να προσφέρουμε όχι κάτι στον άλλον αλλά να προσφερθούμε στον άλλον, αδιακρίτως.

Όταν ερχόμαστε και υπολογίζουμε τα πράγματα και ανακρίνουμε τις ιστορίες και αξιολογούμε καταστάσεις τότε σημαίνει απλώς ότι είμαστε πεθαμένοι πνευματικά. Εμείς οι καλοί χριστιανοί τι κάναμε; υπάρχει και άλλος κίνδυνος· να μιλούμε θεωρητικά για αυτά χωρίς ποτέ να κάνουμε κάτι πρακτικά.

Ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας εδώ που είμαστε όλοι αν όντως -όχι θεωρητικά όχι να λέμε “αχ… Τι ωραία που τα λέει ο χριστούλης, ναι πρέπει να αγαπάμε”- αλλά (εάν κάναμε κάτι για τον άλλον, όχι αν κάναμε κάτι για τον άλλον) αν η φυσική κίνηση μας είναι προς τον άλλον για να τον αναπαύσει.

Επισκεφτήκαμε ποτέ φυλακισμένους, ασθενείς; πεινασμένους; ξένους; το κάναμε;

Τι θεία κοινωνία κοινωνούμε; ποιο Χριστό κοινωνούμε; και αυτό δεν είναι μόνο υλικές ανάγκες είναι και πνευματικές ανάγκες. Νοιαστήκαμε για την κατάσταση του άλλου; βγήκαμε ποτέ από τον εαυτό μας; αντί να ξοδεύουμε μερόνυχτα με λογισμούς και να ταλαιπωρούμαστε τι μας είπαν και τι μας κάνανε, ενεργοποιήσαμε αυτή τη δυναμική που μας χάρισε ο Χριστός να δούμε τον άλλον, να δούμε την ανάγκη του, να πούμε μία καλή κουβέντα, να τον παρηγορήσουμε, να τον ενισχύσουμε. Ή είμαστε διαρκώς μέσα σε ένα πλαίσιο κατακρίσεως ή μουντρουχιάς ή απομόνωσης;

Για αυτό πολλοί πατέρες μας - το τονίζω, αλλά αν το δούμε και στη Αγία Γραφή, ένα σύμπτωμα της αμαρτίας μας είναι η απομόνωση. Ο άνθρωπος που είναι μόνος του ή είναι άγιος ή είναι δαίμονας. Και όταν κάποιες φορές απομονωνόμαστε… “Αχ, θέλω λίγο να δω τον εαυτό μου”. Όχι, τις περισσότερες φορές είναι ο εγωισμός πληγωμένος και θέλουμε να πουλήσουμε εξυπνάδα να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας δια της απουσίας μας και να ασχολούνται οι άνθρωποι μαζί μας. Ή γιατί δεν μπορούμε να είμαστε με τους ανθρώπους άνετοι, φυσιολογικοί, απλοί.

Εμείς λοιπόν αντί να κλεινόμαστε στον εαυτό μας να ανοιχτούμε στον Χριστό. Πρώτα να βιώσουμε την παρουσία του Χριστού την αγάπη του να αλλοιωθούμε, να γίνουν άνθρωποι ενθουσιασμού, χαράς, δοξολογίας, ευχαριστίας. Μόνο μέσα σε πλαίσιο χαράς και ευχαριστίας και δοξολογίας μπορείς αληθινά να προσφέρεις κάτι στον άλλον γιατί ο άλλος τι θέλει; χαρά θέλει παρηγοριά θέλει, ελπίδα θέλει, ευχαριστία θέλει.

Δεν είναι τι κάνουμε είναι το πνεύμα και τρόπος που το κάνουμε. Αντιθέτως δε, εμείς γκρινιάζουμε και λέμε· είδες τι είπε ο Χριστός; να αγαπούμε. Τι χριστιανοί είστε εσείς; ποτέ δεν μου δώσατε αγάπη εμένα.
Και δεν δίνουμε και θέλουμε οι άνθρωποι να ασχολούνται μαζί μας και τους κατηγορούμε ότι “λέτε για αγάπη αλλά τίποτε δεν μου δίνετε”.

Αυτό ακριβώς είναι η κακομοιριά μας, γιατί υπάρχει ένας άλλος νόμος και ένα άλλο κριτήριο που χρειάζεται να το εξετάσουμε. Αν δεν μας πλησιάζουν οι άνθρωποι, αν δεν ασχολούνται οι άνθρωποι μαζί μας, ή δεν μας προσφέρουν αυτά που έχουμε ανάγκη, είναι γιατί και εμείς δεν δίνουμε.

Γιατί υπάρχει ένας απαράβατος νόμος. Παίρνεις ότι δίνεις. Τέλος, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Αν είσαι άνθρωπος ανοιχτός θα λάβεις -δεν θα λάβεις από τους ανθρώπους; θα λάβεις από τον θεό, θα γεμίσεις πάντως. Για αυτό να πάψουμε να γκρινιάζουμε και να κρίνουμε το περιβάλλον μας και ας γίνουμε άνθρωποι δοτικοί για να καταλάβουμε μετά ότι αλλού είναι το νόημα της ζωής. Όχι να είμαστε εμείς το κέντρο και να μας μαντεύουν όλοι, αλλά το νόημα είναι να βγαίνουμε από τον εαυτό μας και να βλέπουμε και τους “θεούς” που υπάρχουν δίπλα μας γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι ο Χριστός εν ετέρα μορφή.

ΣΧΟΛΙΑ

1 υπέροχος! γεμάτος αλήθεια!
~ Giouli Desp

2 Μόνο ένας άνθρωπος που βιώνει αγιοπνευματική κατάσταση μπορεί να ερμηνεύσει σωστά το ευαγγέλιο και τα πατερικά κείμενα!!!! Άξιος!!!! Επιτέλους ένας άνθρωπος με κοινό πνεύμα, ανοιχτό μυαλό, ξύπνιος κατά θεόν ελπίζω να τον μιμηθούν και άλλοι κληρικοί για να γεμίσουν οι εκκλησίες από λαόν!!!
~ Βάγια Μ.

Πηγή: Σελίδα Facebook: Πατήρ Βαρνάβας Γιάγκου - Ομιλίες

Additional Info

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα:
Κατά Ματθαίου 25, 31-46
YouTube Κανάλι:
atkdi3
Last modified onΤρίτη, 09 Απριλίου 2019 10:17
(1 Vote)
Read 2985 times
Tagged under :