Κυριακή Γ΄ Των Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως) - "Η ανατροπή του Σταυρού"

Η ανατροπή του Σταυρού

Στο μέσο ακριβώς της Σαρακοστής η εκκλησία τοποθετεί στο κέντρο του ναού τον Σταυρό, ο οποίος τίθεται ως σύμβολο νίκης, παρακλήσεως, και ενισχύσεως.
Στην πορεία της Σαρακοστής που πορεύεται ο πιστός αρχίζει να εντείνει τον αγώνα του και να αισθάνεται τον κόπο αλλά του δίνεται η ενθάρρυνση ότι πλησιάζει η νίκη και το τέλος όταν θα ρθει ο νικητής, δηλαδή ο Χριστός ότι θα ρθει ο βασιλιάς μας, που είναι το τέλος της προσπάθειας, είναι η συνάντηση μαζί του· προπορεύονται τα σύμβολα Του, τα σύμβολα της νίκης, τα σύμβολα που δείχνουν τον ερχομό Του, και τα σύμβολα του δικού μας βασιλιά είναι ο σταυρός, και παίρνουμε κουράγιο, και παίρνουμε προσπάθεια αλλά και ταυτόχρονα ο Σταυρός είναι το τεκμήριο, είναι η απόδειξη του πλούτου της αγάπης του Θεού, που είναι τέτοια που για τον καθένα προσωπικά και για όλους ανεβαίνει στον Σταυρό.

Να λοιπόν η απόδειξη της αγάπης Του που είναι ο Σταυρός· δεν είναι λόγια και διδασκαλία χωρίς πράξη, αλλά επιβεβαιώνεται η αγάπη Του και η διδασκαλία Του, με την σταυρική θυσία αλλά και για μας είναι το μήνυμα του ερχομού Του, δηλαδή το τέλος, το τέρμα του στόχου μας και της προσπάθειάς μας που δεν είναι η βελτίωσή μας αλλά πολύ περισσότερο η συνάντησή μας με τον Χριστό.

Τώρα, ποιο είναι το παράδοξο, ποιο είναι αυτό που δείχνει την προοπτική της ζωής μας που είναι η ανατροπή του κοσμικού τρόπου σκέψης και του κοσμικού συστήματος. Ο κόσμος και η κοσμική σκέψη προβάλλει τη δύναμη των αριθμών, την νίκη η οποία στηρίζεται στην δύναμη του ανθρώπου που μπορεί και ελέγχει κυριαρχεί και εξουσιάζει πάνω στον άλλον.

Για μας η νίκη είναι κάτι το εντελώς αντίθετο. Η ικανότητα να προσφέρομε ως θυσία στον άλλο, η ικανότητα και η διάθεση να διακονώ τον άλλο.

Ο κόσμος λέει ότι είναι η νίκη στηρίζεται στη δύναμη και ο Χριστός και η εκκλησία λέει ότι η νίκη στηρίζεται στη θυσία. Να θυσιάζομαι για χάρη του άλλου. Αυτό τι σημαίνει πρακτικά· από την στιγμή που πολεμώ τους ανθρώπους για να είμαι νικητής, από την στιγμή που συγκρούομαι με τους ανθρώπους για να είμαι από πάνω, να κυριαρχώ. Από την στιγμή που δεν αγωνιώ να προστατεύω τους άλλους ανθρώπους, ακολουθώ την οδό του κόσμου δηλαδή την άρνηση του Σταυρού. Από τη στιγμή που μου είναι αδιάφορη αυτή νίκη αλλά με ενδιαφέρει η εσωτερική νίκη -η συνάντηση με το Χριστό, η αίσθηση και η γεύση του Χριστού- τότε αυτό που μου γίνεται καθημερινός αγώνας είναι όχι να σταυρώνω τον άλλον, αλλά να σταυρώνω το λογισμό μου, το θέλημά μου, τον εγωισμό μου.

Η μεγαλύτερη νίκη εναντίον του εαυτού μας, - να βγούμε από τον εαυτό μας, από την λογική μας, από τους λογισμούς μας· δεν είναι απλό, είναι δύσκολο αλλά και εύκολο. Είναι δύσκολο γιατί έχουμε μάθει να στηριζόμαστε στον εγωισμό μας, είναι εύκολο γιατί αν το επιχειρήσουμε θα δούμε άλλη αίσθηση ζωής, άλλη αποκάλυψη ζωής, άλλη εμπειρία ζωής και άλλη χαρά και άλλη πληρότητα που αγνοεί ο κόσμος και ζει μέσα στη δυστυχία του. Αυτά είναι τα παράδοξα του Πνεύματος, αυτά είναι τα παράδοξα της πνευματικής ζωής που φανέρωσε ο Χριστός· ότι η νίκη δεν είναι με το να πάρουμε τα όπλα αλλά με το να καταθέσουμε τα όπλα. Η νίκη δεν είναι να επιτεθούμε, να υψώσουμε γερές άμυνες, αλλά να γκρεμίσουμε τα τείχη και να δεχθούμε να ηττηθούμε από τον άλλον.

Έτσι νικιέται ο θάνατος, “θανάτω θάνατον πατήσας”. Αυτή είναι η πνευματική ελευθερία. Αυτό όμως θέλει προϋποθέσεις. Προϋποθέσεις είναι να μην πιστεύουμε στον εαυτό μας και να μην ζητούμε τα του εαυτού μας αλλά να πιστεύουμε στο Χριστό και να ζητούμε Αυτόν, παραδεχόμενοι πως Αυτός είναι η σωτηρία μας.

Ζώντας αυτή την αλήθεια, αυτή την πραγματικότητα διευρύνονται οι εσωτερικοί μας ορίζοντες και ο άνθρωπος του Θεού είναι ένας οικουμενικός άνθρωπος που μπορεί και αγκαλιάζει όλη την οικουμένη μέσα στην καρδιά του και ποθεί όλοι οι άνθρωποι να σωθούν, ποθεί όλοι οι λαοί του κόσμου να βρουν το φως του Θεού, να τους αποκαλυφθεί η αλήθεια του Θεού.

Αυτή η ανατροπή λοιπόν είναι η ανατροπή του Πνεύματος. Αυτή είναι η επανάσταση η πραγματική που ΔΕΝ έχει μάθει ο κόσμος. Ο κόσμος δικαιολογείται να μην το έχει μάθει και να μην το έχει ακούσει. Εμείς δικαιολογούμαστε μα μην το έχουμε συνειδητοποιήσει αυτό που καθημερινά τρεφόμαστε με αυτό τον τρόπο του Χριστού; Γιατί τι… Ποιος είναι αυτός ο τρόπος; καθημερινά θείεται, θυσιάζεται στην ίδια Τράπεζα το σώμα και το αίμα του Χριστού. Και μας δίνεται ο ίδιος ως τροφή να ζήσουμε. Δεν ζητάει να μας φάει ο ίδιος και να μας διαλύσει, αλλά γίνεται τροφή ο ίδιος και διαλύεται ο ίδιος για να ζήσουμε εμείς.

Ο άνθρωπος που μετέχει στη Θεία Ευχαριστία αληθινά βιώνει αυτό το ήθος αυτή τη πραγματικότητα, τους καρπούς αυτής της θυσίας, της εμπειρίας αυτής της θυσιαστικής αγάπης και εάν πραγματικά ζει το μυστήριο του Χριστού φαίνεται στη ζωή του, βγαίνει από την εκκλησία με άλλον αέρα, δεν παίρνει τα όπλα να πολεμήσει τον άλλο αλλά πετάει τα όπλα πετάει τις άμυνες και έρχεται να μαρτυρήσει ένα άλλον τρόπο ζωής, ένα άλλο τρόπο ύπαρξης και να μαρτυρήσει ότι η δύναμη μας, το όπλο μας είναι η θυσία, είναι ο Σταυρός.