Η Γενεαλογία και η Γέννηση του Ιησού Χριστού

Υπάρχει μια φράση των πατέρων μας που δείχνει τον τρόπο προσέγγισης των μυστηρίων του Θεού, όπως είναι η γέννηση του Χριστού. Λέει λοιπόν η φράσις αυτή, "όπου Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξις". Δηλαδή όπως Θεός θέλει, γίνονται ανατροπές των φυσικών νόμων και δεδομένων και αυτό φαίνεται στη γέννηση του Χριστού, πολύ χαρακτηριστικά.

Όταν η Παρθένος γεννά τον Χριστό μας. Υπάρχει ανατροπή των φυσικών νόμων, γιατί έτσι θέλησε ο Θεός έκαμε συγκατάβαση να έρθει σε εμάς που απομακρυνθήκαμε από κοντά Του. Αυτό που δεν μπορούσαμε να κάνουμε εμείς το έκανε αυτός. Κανείς δεν μπορεί να φτάσει στην αλήθεια με τις δικές του δυνάμεις. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίσει τον Θεόν με τις δικές του δυνατότητες. Αυτό λοιπόν που δεν είναι δυνατό σε μας το κάνει ο Θεός.

Ξεπέσαμε, απομακρυνθήκαμε με την πτώση και έρχεται ο ίδιος και μας βρίσκει. Αλλά είναι θαυμαστός ο τρόπος. Επέλεξε την Παρθένο Μαριάμ, έξω από τους φυσικούς νόμους να σαρκωθεί, να έρθει κοντά μας και να μας δώσει αυτή τη δυνατότητα.

Τρία πράγματα χρειάζεται όμως να δούμε. Το πρώτο είναι η παρθενία, που σημαίνει ότι για να μπορέσει να έρθει ο Χριστός χρειάζεται χώρος μέσα μας. Χρειάζεται εσωτερική καθαρότητα. Η πραγματική έννοια της παρθενίας, ποια είναι; Είναι να αδειάσω από όλους μου τους πόθους και να κρατήσω έναν πόθο, τον πόθο του Χριστού. Δηλαδή σημαίνει ζω βεβαίως τη ζωή μου, αλλά μέσα από την οπτική αυτού του ποσού αυτής της αναζήτησης.

Δηλαδή, είμαι ένας άνθρωπος που έχω ζωντανό τον πόθο για την αλήθεια και δεν ησυχάζω. Είναι πληγωμένη η καρδιά μου εάν δε δεχθεί αυτή την αποκάλυψη, αν δε βρεθεί σε αυτή τη συνάντηση με το Σωτήρα Χριστό. Δηλαδή μπορεί να έχει ο καθένας που οργανώνει τη ζωή του με τέτοιο τρόπο, όπως όλος ο κόσμος, αλλά βαθιά μέσα του ένας είναι ο καημός.

Δεν έρχονται άλλοι πόθοι, ο πόθος της αμαρτίας, ο έρωτας της αμαρτίας να του καλύψει αυτή τη βαθιά αναζήτηση, αλλά την κρατάει ανόθευτη, καθαρή μέσα του. Δηλαδή αυτό που μας κρίνει και αυτό που ελκύει το Θεό είναι πόσο είμαστε άνθρωποι πόθου για τον Θεό, και σύμπτωμα αμαρτίας, ή εάν θέλετε η ουσία της αμαρτίας είναι αυτό, ότι νεκρώθηκε μέσα μας ο πόθος για τη ζωή, νεκρώθηκε μέσα μας ο πόθος για το Χριστό. Δε συγκινούμαστε με το αίτημα του Χριστού. Δε συγκινεί την καρδιά μας, το όνομα του Χριστού, δεν τον ποθούμε, δεν είναι ο κεντρικός μας πόθος, αλλά είναι ο βοηθός των αλλότριων πόθων.

Αυτό φαίνεται πως ζούμε και τις γιορτές. Δε θα μιλήσουμε για τους ανθρώπους του κόσμου που είναι μια βιομηχανία κέρδους, αλλά θα μιλήσουμε για εμάς εδώ που ερχόμαστε. Αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι δεν έχουμε όρεξη, δεν έχουμε κέφι, δεν είμαστε ζωντανοί. Ζωντανός άνθρωπος είναι αυτός που η καρδιά του είναι σε λειτουργία και ζητάει τον Θεό. Έχουμε πέσει σε μια κατάσταση αδιαφορίας. Δεν έχουμε συγκίνηση. Έχουμε μια συνήθεια και ζούμε τα πράγματα με ένα μηχανιστικό τρόπο. Δηλαδή δε μας καίει αυτό; Αυτός είναι ο παρθένος άνθρωπος. Αυτή είναι η παρθένος ψυχή, η οποία δεν ησυχάζει αν δε βρει τον εραστή. Δηλαδή μέσα μας είμαστε τόσο ζωντανοί που παρότι δε γευτήκαμε το Χριστό, πόθος μας είναι τέτοιος που είναι σαν να το ζούμε. Είναι προτιμότερο να κάνουμε μια μεγάλη αμαρτία (δεν είναι συμβουλή, απλώς το αναλύουμε αυτό), ούτως ώστε κάτι να ξυπνήσει μέσα μας, να υπάρχει ένα σοκ εσωτερικό και να πω πού είμαι, τι κάνω επιτέλους; Παρά να ακολουθούμε τη νεκρική πορεία της ζωής μας σε μια αδιαφορία συνεχή.

Ο άνθρωπος του κόσμου δικαιολογείται. Εμείς γευόμαστε τα μυστήρια. Πώς το γευόμαστε; Πώς το προσεγγίζουμε; Ποια είναι η προσευχή μας; Τι ποιότητα έχει η προσευχή μας; η εσωτερική μας ζωή; Ποια είναι; Ποιο είναι το φρόνημα της; Ποιο είναι το ήθος της; Μέσα από μια ενοχικότητα ίσως ή μια έτσι περιέργεια, ας το πούμε έστω καλή; Ψιλό μπαίνουμε σε μια διαδικασία για να νιώσουμε και μια οχύρωση. Αλλά μόλις δούμε την αμαρτία, ο έρως της αμαρτίας γλυκαίνει την ψυχή μας και έρχεται να κρύψει αυτόν μας τον πόθο. Γιατί; Γιατί δε ζήσαμε πραγματικά το όνομα του Χριστού; Δε γευτήκαμε το πρόσωπό του.

Γέννησις λοιπόν Χριστού είναι αυτό. Να παρθενεύουμαι δηλαδή να μη νοθεύουμε την καρδιά μας με ξένους πόθους για να βρει χώρο ο Χριστός να κατοικήσει. Γιατί είναι ζηλότυπος εραστής. Θέλει αποκλειστικότητα. Χρειάζεται να μην ξεγελιόμαστε από εδώ και από κει, αλλά δεν έρχεται με τη βία. Δεν απαιτεί γιατί καμία απαίτηση, καμία βία δε χωράει στην πραγματική αγάπη και τον έρωτα. Δεν είναι εκβιασμός, δεν είναι διεκδίκηση, δεν είναι απαίτηση, είναι ελευθερία, αλλά είναι διακριτικός, δε μας ενοχλεί, δε μας στερεί την ελευθερία, δε μας βιάζει, αλλά βλέπει πότε η ψυχή μας θα είναι έτοιμη γι αυτή την ευλογημένη στιγμή. Αυτό σημαίνει παρθενία. Αυτό σημαίνει έρωτας πνευματικός. Αυτό σημαίνει συνάντηση με το Χριστό. Και στη συνέχεια βλέπουμε, ένα δεύτερο στοιχείο της συγκατάβασης.

Όπως λέει ο ιερός Χρυσόστομος σε ένα συγκλονιστικό κείμενο. Ο Θεός επιθύμησε πόρνη. Και εννοεί την ψυχή την ανθρώπινη για να την καταστήσει παρθένο και δε ζητάει τίποτα. Ζητάει μόνο τον πόθο και την επιθυμία και κάνει συγκατάβαση ο Θεός. Η σχέση μας με το Θεό είναι μια πλήρης οριστική συγκατάβαση του Θεού, σε μας. Όπως λέγει ο Άγιος Αθανάσιος, έγινε ο Θεός άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός. Συγκαταβαίνει γιατί ξέρει ότι δεν μπορούμε εμείς να πλησιάσουμε. Πλησιάζει αυτός με το δικό μας σχήμα, με τους δικούς μας όρους, με τη δική μας φύση, για να μπορέσει να γίνει ορατός στη ζωή μας. Και έρχεται μ έναν τρόπο αφανή, "λαθών ετέχθης υπό το σπήλαιον" και έρχεται στο σπήλαιο ταπεινά, που σημαίνει ποιες είναι οι προϋποθέσεις μας, είναι η ταπείνωση, είναι ο εσωτερικός συγκλονισμός και ταυτόχρονα, όταν ζούμε αφανώς από τον κόσμο, λανθάνουμε του κόσμου, δε μας προσέχει ο κόσμος. Ή μάλλον δεν προσέχουμε εμείς τον κόσμο για αυτό δε μας δίνει σημασία εμάς ο κόσμος και γινόμαστε γόνιμη γη.

Μιλούμε την ίδια συχνότητα με τον Θεό. Συνεννοούμαστε δηλαδή. Και έρχεται και γεννιέται ο Χριστός εις την καρδιά μας. Αυτή λοιπόν η θεία συγκατάβαση είναι που μας ταπεινώνει, γιατί βλέπουμε, δεν είχα τίποτα, δεν μπορούσα τίποτα και ασχολείται μαζί μου ο Θεός ο άνθρωπος που γεύεται σχέση προσωπική με το Θεό το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνει είναι η έκπληξη. Μα γιατί ο Θεός μαζί μου; τι βρήκε ο Θεός; Και τότε ενθουσιάζεται γιατί βλέπει ότι Θεός είναι μία συγκατάβαση, τίποτε άλλο. Και ζητά από μας τον πόθο, τον πόθο θα τον έχουμε είτε με την αρετή μας, είτε με τη συντριβή μας και τη μετάνοιά μας. Και συγκαταβαίνει ο Θεός. Για ποιο λόγο; Για να μας μάθει και μεις να είμαστε συγκαταβατικοί στους άλλους ανθρώπους.

Βλέπουμε δώρο είναι ο Θεός, δεν είναι κατάκτηση. Συγκατάβαση είναι, δεν είναι ανάβαση δική μας, και παίρνει το σχήμα μας. Έρχεται με τον πιο ευτελή άνθρωπο για να ελπίζει ο πιο ευτελής άνθρωπος. Αυτό είναι το ήθος του Θεού. Αν επιτρέπεται αυτός ο όρος στα πνευματικά πράγματα, που αν ο άνθρωπος έχει γευθεί το Χριστό, τότε οπωσδήποτε, εάν είναι αληθινή σχέση του, αποκτά και αυτός αυτό το ήθος. Είναι άνθρωπος επιείκειας, συγνώμης, συγκατάβασης. Δεν απαιτεί, δε διεκδικεί. Ζει ήσυχα, ησυχάζει, ειρηνεύει. Αυτοί είναι οι καρποί αυτής της σχέσης και άρα αυτό εξυπηρετεί τη σχέση μας που οικοδομεί ενότητα. Ελευθερώνεται ο άνθρωπος δε νοιάζεται να λάβει. Νοιάζεται να δώσει, δε νοιάζεται να κυριαρχήσει, να ελέγξει, να καθοδηγήσει τους ανθρώπους, νοιάζεται να γεφυρώσει τις διαφορές και τους αναπαύσει. Αυτό λοιπόν είναι το μυστήριο, το πνευματικό. Αυτά είναι τα Χριστούγεννα.

Το ερώτημα είναι πως τα ζούμε. Μία αρχή θα γίνει. Να μετανοήσουμε. Που σημαίνει να αποκτήσουμε σιγά - σιγά εσωτερική ζωή. Επαφή με τον εαυτό μας. Να ρωτήσουμε τον εαυτό μας από πού έρχομαι και πού πάω επιτέλους. Κάθε Χριστούγεννα να γίνει ένα ξεκαθάρισμα της πορείας μας και μια διαρκής ανανέωση και ανακαίνιση. Πού πάω; Τι μου γίνεται; Πού είναι ο Χριστός που ζω το Χριστό; Πώς ψάχνομαι στη ζωή μου; Πώς σχετίζομαι με τους ανθρώπους; Όπως θέλει ο Θεός. Αυτά είναι ερωτήματα που μας ενεργοποιούν. Αντί να ταλαιπωρούμε το μυαλό μας με τους φόβους μας, τις αγωνίες μας, τα άγχη μας, που αυτό είναι αποτέλεσμα ότι ζούμε ψεύτικα. Και κάτι μας ταράσσει μέσα μας και βγαίνει με αυτή τη μορφή. Αντί να ασχολούμεθα λοιπόν με αυτό, με ένα όμορφο τρόπο, ήσυχο, απλό, να θέτουμε αυτά τα ερωτήματα και να ενεργοποιούμε την καρδιά μας και να έχουμε εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού.

Δια ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών ελέησον και σώσον ημάς.