Η παραβολή του Μεγάλου Δείπνου

Αλλάζουμε μόνο όταν μας ελκύσει η Χάρις του Χριστού

Έκανε δείπνο και κάλεσε τους ανθρώπους και αυτοί οι οποίοι εκλήθησαν αρνήθηκαν την πρόσκληση του δείπνου, προφασιζόμενοι διάφορες αιτίες, είτε τα κτήματα είτε γιατί αγόρασαν λέει ζεύγη βοών πέντε και θα ερμηνεύσουμε τι σημαίνει αριθμός αυτός, είτε λέει γιατί κάμανε γάμο. Και τότε έστειλε ο Κύριος τον απεσταλμένο του να καλέσει από όλους τους δρόμους τους ανθρώπους για να γεμίσει ο οίκος, να γεμίσει η χαρά του δείπνου και μάλιστα να αναγκάσει και κάποιους.

Τι σημαίνει αυτό; Ασφαλώς το δείπνο είναι η χαρά της σχέσης με τον Κύριο μας. Είναι η ένωσή μας με το Χριστό, είναι η Θεία Ευχαριστία και μας καλεί ο Κύριος στο δείπνο. Και αρνούμεθα και βρίσκουμε διάφορες αιτίες είτε τις εργασίες μας, τα κτήματα μας, τις απασχόλησής μας είτε τις ηδονές. Ζεύγη βοών πέντε, είναι πέντε οι αισθήσεις που παχαίνει ο άνθρωπος με αυτά και δεν έχει λεπτότητα να αντιληφθεί τον πνευματικό δρόμο είτε τη νόμιμη σχέση του γάμου.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι: πρώτον, ο Κύριος δε μας καλεί σε έναν καταναγκασμό, δε μας καλεί σε κάτι δυσάρεστο, μας καλεί στο δείπνο και εμείς αυτονομούμαι τη ζωή μας, την καθημερινότητά μας, από αυτή την εμπειρία της σχέσης με τον Θεό και ακολουθούμε το δικό μας λογισμό που γεννά αυτό τις ποικίλες μέριμνες και εξαρτήσεις. Άρα η αμαρτία δεν είναι ηθικό γεγονός, αλλά είναι η αυτονόμησή μας από τον Θεό ότι θέλουμε τη ζωή μας χωρίς τον Χριστό. Θέλουμε τη ζωή μας να μην μπολιάζεται στο σώμα του Χριστού, να μη σχετίζεται η ζωή μας με αυτή τη σχέση με τον Χριστό. Και εγκλωβίζεται ο άνθρωπος εγκλωβιζόμαστε στα πάθη. Πολύ ωραίο είναι αυτό το κατανοητό.

Αλλά πώς θεραπεύεται με την επίπληξη, με τον έλεγχο; Με το να πιέσω τον εαυτό μου να απομακρυνθώ από αυτές τις εξαρτήσεις; Τι; Καταρχήν να δούμε ότι ο άγιος Χρυσόστομος λέγει Τίποτε καλό δε γίνεται με τη βία. Τελεία και παύλα. Χρειάζεται άνθρωπος να αποφασίσει. Ούτε με τον φόβο. Ξέρετε, κρατιέται κάτι και μένει στο χρόνο. Και έχουμε τον αββά Ισαάκ, το Σύρο, που λέγει ότι τα πάθη, οι εξαρτήσεις δε νικιόνται με το να τα απωθήσουμε, αλλά να τα μεταποιήσουμε. Ούτε να αδειάσουμε τον εαυτό μας από την έννοια του πάθους, αλλά να μεταμορφωθεί αυτό.

Αν ο άνθρωπος θεωρήσει πως η νίκη των παθών είναι απλώς να πιέσει τον εαυτό του να μην αμαρτάνει και να τα απωθεί όλα αυτά, αυτό οπωσδήποτε ούτε θα τον οδηγήσει στην εμπειρία του Θεού, αλλά θα τον εκδικηθούν αυτές οι απωθήσεις και θα φέρουν πολλά προβλήματα. Και κάποιοι που λένε ότι οι θρησκευτικοί άνθρωποι παθαίνουν, έχουν και δίκιο, ότι παθαίνουν χίλιες δυο νευρώσεις από την απώθηση των επιθυμιών.

Οπότε τι λέμε; Νομιμοποιούμε τις επιθυμίες; Όχι, ασφαλώς, αλλά δεν τοποθετούμαστε σωστά. Ποια είναι η λύση; Αν ο άνθρωπος δε γευθεί τη χάρη του Θεού, ούτε ένα "κιχ" δεν μπορεί να κάνει πνευματικό. Αν ο άνθρωπος δεν είχε αυτή τη χάρη του Θεού, ούτε το ποδαράκι του από εδώ εκεί δεν μπορεί να το κάνει.

Δηλαδή ποιο είναι το ζητούμενο; Εάν δε γεμίσει η καρδιά μας από το Χριστό, δεν ξεπερνιέται κανένα πάθος και δεν έχει νόημα να ξεπεράσουμε κανένα πάθος, αν πρωτίστως δε γευτούμε τη χάρη του Θεού. Δεν καταλάβαμε ότι μας λείπει ο Χριστός όταν δε ζητήσουμε το Χριστό, όταν δεν κάνουμε τα πάντα, να νικήσουμε τη Χάρη του Θεού, δεν αλλάζει τίποτα. Ο άνθρωπος θα βολοδέρνει. Τη μια αμάρτησε μετά από επτά μέρες, μετά από δεκατέσσερις ημέρες, μετά από τρεις μέρες και παιδεύει και τον πνευματικό του. Η ιστορία είναι αληθινά να ελκύσουμε τη χάρη του Θεού, που προϋποθέτει τη δική μας συμμετοχή, την απόφαση ότι μετανοώ, που σημαίνει την απόφαση να ενταχτώ σ' αυτό το δείπνο.

Την απόφαση ότι η ζωή μου είναι αυτό το φαγητό, το σώμα και το αίμα του Χριστού, που δεν είναι μόνο ξέρετε η Θεία Κοινωνία και η προσευχή είναι σώμα και αίμα Χριστού και η καθημερινή μελέτη είναι σώμα και αίμα Χριστού. Και ο αδελφός μου, που θα αναπαύσω είναι σώμα και αίμα Χριστού. Άρα τι γίνεται; Έχει έλθει στην καρδιά μας από το Χριστό; Αν δεν έγινε αυτό, ότι και αν κάνουμε, δεν είναι πνευματικό γεγονός. Είναι μία θρησκευτική πράξη ψυχολογικού επιπέδου, είτε δηλαδή ταβέρνα και τα πίνω, είτε βρίσκω κάποιους φίλους και συζητώ στα μπαράκια, είτε εκκλησιάζομαι. Το ίδιο πράγμα είναι. Την ίδια θέση λειτουργούν μέσα μου. Την ίδια ανάγκη εξυπηρετούν.

Άρα είναι σημαντικό αυτό που βάζει ο Χριστός. Βάζει από εκεί τη νόμιμη ανάγκη του γάμου, την εργασία, τη ζωή της φιληδονίας. Και σου λέει αυτά δεν είναι αντίπαλα από το Κυριακό δείπνο. Αλλά ποιο είναι το πρόβλημά μας; Ότι εξαιτίας αυτών αρνούμεθα τον δείπνο; Και τι πρέπει να κάνουμε; Να εντάξουμε και αυτό στο δείπνο;

Πώς γίνεται αυτό; Αν αλλοιωθεί ο άνθρωπος εσωτερικά. Παράδειγμα. Για να το δούμε λοιπόν πρακτικά, για να το καταλάβουμε, λέει ο άλλος πήγε και αγόρασε κτήματα. Δεν μπορούν οι εργασίες μου να έχουν μέσα το πνεύμα της διακονίας και της φιλανθρωπίας, όχι μόνο για τις δικές μου ανάγκες και για τις ανάγκες των άλλων; Η εργασία μου δεν μπορεί να γίνει εργασία Χριστού; Λέει κάποιος, εγώ θα διαλέξω μια δουλειά που μου αρέσει, δηλαδή να κάνω τον ιεροκήρυκα, να προσεύχομαι, να κάνω φιλανθρωπικό έργο. Αυτό είναι μια ανοησία, γιατί παντού σε κάθε εργασία μπορούμε να βρούμε το Χριστό.

Πρέπει να βρούμε τον τρόπο ο Χριστός να έρθει στην εργασία μου και η εργασία μου στον Χριστό. Αν δε βρούμε αυτήν τη δυνατότητα να ομιλήσει ο Χριστός σε αυτό που κάνουμε, δεν είμαστε υποψιασμένοι από την εμπειρία του Χριστού και την πνευματική ζωή. Δεν υπάρχει πνευματική και αμαρτωλή εργασία. Πάλι αυτό λοιπόν, για να δούμε το άλλο, η ζωή των ηδονών. Μα, ο Χριστός μας έκανε την κτίση πολύ όμορφη. Να τη χαιρόμαστε. Δε μας έκανε για να παιδευόμαστε. Αλλά ποια είναι αληθινή ηδονή;

Ποια είναι η αληθινή ευχαρίστηση; Όταν στη ζωή μας οτιδήποτε λαμβάνει το περιεχόμενο της χαράς από το πρόσωπο του Χριστού, οποιαδήποτε ευχαρίστηση δεν είναι δοξολογία στο Χριστό, δεν είναι αναφορά στον Χριστό, είναι ένα ξόδεμα και μια δαπάνη όπως ο άσωτος Υιός. Τι λέγει; Λιμό απόλυτο. Πέθανε στην πείνα. Δηλαδή ποιο έχει πραγματική ηδονή; Αυτό που δε δαπανάται, ο άρτος, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος; Ο εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος. Πώς θα καταλάβω αν είναι πνευματική χαρά που ζω; Αν δεν ξοδεύεται, αν δεν κουράζει και δεν κουράζεται; Αν δηλαδή έχει λόγο αυτό μέσα, επειδή δεν μπήκαμε στη διαδικασία να έχει λόγο αυτό που ζούμε.

Ζούμε αφημένοι στη ζωή των αισθήσεων αυτόνομα από το Χριστό και αυτό μας εκδικείται με χίλιους δυο τρόπους. Πάμε στο άλλο λοιπόν, τον γάμο, τη σχέση. Μα είναι ευλογία ο γάμος. Ευλογία η σχέση. Πότε όμως γίνεται κατάρα; Όταν υποκαθιστά τον Χριστόν; Όταν θεοποιώ τη σχέση, όταν θεοποιώ τον γάμο, όταν λειτουργεί αντίδοτο της εμπειρίας του Χριστού. Πότε λαμβάνει ζωή ο γάμος; Όταν χριστοποιείται, όταν γίνει αναφορά προς τον Χριστό, το κάθε τι είναι μια συνεργασία με το σύντροφό μου που με οδηγεί στο Χριστό και νικά τον θάνατον. Αν λοιπόν λειτουργήσω αυτόνομα αυτό με το δικό μου λογισμό, τη δική μου ανάγκη, τη δική μου κτητική ανάγκη, τη δική μου δικαίωση, τους δικούς μου λογισμούς, ο άνθρωπος, πω, πω τι γίνεται. Φοβάται καταρχήν τον σύντροφό του. Μετά βάζει λογισμούς και υποψίες. Μετά εφαρμόζει τακτικές, μετά νιώθει πληγωμένος, μετά πρέπει να δικαιωθεί και όλο αυτό τώρα το καζάνι θα το "φάει στη μούρη" ο πνευματικός για να πρέπει να εξηγήσει ποιος φταίει και ποιος δε φταίει.

Η ιστορία ποια είναι; δε μετανοήσαμε, δεν ποθήσαμε το δείπνο, δεν είναι η ζωή μας ο Χριστός. Γι αυτό είμαστε και κεκλιμένοι, αλλά αρνούμεθα την πρόσκληση. Λοιπόν, να το καταλάβουμε. Πρώτα ο ομιλών βεβαίως, ότι ο Χριστός είναι χαρά.

Κανένα πάθος δεν ξεπερνιέται αν δεν είμαστε γεμάτοι από χαρά.

Κανένα πάθος δεν ξεπερνιέται, αν δε γεμίσουμε από Χριστό. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει πολεμώ την αμαρτία, αν δε γίνει πληρότητά μου Χριστός, αν δε γίνει ο θησαυρός μου ο Χριστός. Πώς θα γίνει αυτό; μαγικά; Δε γίνεται. Να το ζητήσουμε, να κοπιάσουμε, να μελετήσουμε, να προσευχηθούμε, να γονατίσουμε, να κάνουμε την καρδιά μας τέτοια που να ελκύσει τον Χριστό, να θελχτεί ο Χριστός από την καρδιά μας και να ρθει να κατοικήσει.

Το κάνουμε αυτό; Αυτή είναι όλη ιστορία, να βρούμε τον τρόπο, να μηχανευτούμε ο καθένας τον τρόπο, να αποκτήσει πνευματική ευαισθησία και να έλξει τον Χριστό. Και τότε μας αλλάζει τα φώτα ο Χριστός. Τότε καταλαβαίνουμε τι σημαίνει, ξεπερνιούνται τα πάθη. Αν ο άλλος δεν είναι υποψιασμένος από αυτή την αναφορά, από την εμπειρία να του πεις μην κάνεις αυτό γιατί είναι αμαρτία και θα είσαι κακό παιδάκι. Θα το πεις μια δυο θα σε ακούσει γιατί σε εκτιμά τη δεύτερη φάση θα σε ακούσει, θα κουραστεί, θα σε μισήσει και θα σε διώξει. Δεν αλλάζουμε έτσι.

Αλλάζουμε μόνο όταν μας ελκύσει η Χάρις του Χριστού. Λοιπόν, αυτή είναι η Εκκλησία μας. Είναι πρόσκληση στη χαρά του δείπνου της προσωπικής ζωντανής σχέσης με τον Χριστό και δια αυτής, σχέσεις με κάθε πρόσωπο και κάθε πράγμα και με ολάκερη την κτίση. Δια ευχών των Αγίων Πατέρων ημών Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών ελέησον και σώσον ημάς. Η Αγία Τριάδα διαφυλάξει πάντας ημάς.