Η παραβολή του πλούσιου νέου

Πλούσιοι, μη βολευτείτε. Φτωχοί, μην ξεγελιέστε.

Κάποιος άνθρωπος τον Κύριο και θέλοντας να τον πειράξει, τον ρώτησε πώς είναι δυνατόν να κληρονομήσει τη βασιλεία των ουρανών και του είπε. Οι εντολές είναι γνωστές και λέει · ότι τις τήρησε όλες τις εντολές. Και τότε του λέει ο Κύριος, αν θέλεις να γίνεις τέλειος, πούλησε τα υπάρχοντά σου και έλα να ακολουθήσεις. Αυτός όμως λυπήθηκε γιατί ήταν πολύ πλούσιος και δεν μπορούσε να αποχωριστεί τον πλούτο.

Και αναφέρει ο Κύριος ότι δύσκολα σώζονται οι πλούσιοι, πολύ δύσκολα. Και ερωτάται ο Κύριος και ποιος μπορεί να σωθεί και πώς μπορούν να σωθούν; Και λέει αυτά που είναι αδύνατα στους ανθρώπους είναι δυνατά από τον Θεό.

Βέβαια, ακούγοντας αυτό το κείμενο εκ πρώτης όψεως θρηνούμε και μια αίσθηση αποστροφής για τον πλούτο και μια αίσθηση τιμής για την πτωχεία ή καλύτερα να το πούμε. Οι πλούσιοι κρύβονται, νιώθουν ντροπή και οι πτωχοί πανηγυρίζουν και επαίρονται γιατί ο Κύριος τους υποστηρίζει. Αυτό βέβαια, είναι μια αφελής προσέγγιση. Ας δούμε βαθύτερα το θέμα πιο είναι. Λέει αυτός ο άνθρωπος ότι τήρησε τις εντολές που εμείς ίσως ελάχιστα τις τηρούμε έτσι όπως τις περιγράφει. Και ο Κύριος όμως ζητάει και κάτι παραπάνω, να πουλήσει τα πάντα. Τι βγαίνει από αυτό το θέμα; Ότι ο Κύριος ζητάει και απαιτεί, αν θέλετε, αποκλειστική σχέση μαζί του, ολοκληρωτική σχέση, όχι κατά αποκοπή, όχι αποσπασματική σχέση.

Πολλές φορές τηρούμε τις εντολές κάποιοι πιο εύκολα, κάποιοι πιο δύσκολα ανάλογα με την κράση τους και νιώθουμε αυτοδικαίωση και ικανοποίηση τηρώντας τις εντολές. Όχι, γιατί αυτές οι εντολές μας δημιουργούν προσωπική σχέση με τον Θεόν. Ικανοποιούν την εικόνα μας ότι τα καταφέραμε. Είμαστε καλοί. Δηλαδή ζούμε κάπως αποσπασματικά. Τηρώ κάποιες εντολές, ικανοποιούμε, χαίρομαι τον εαυτό μου, χαίρομαι την εικόνα μου. Αλλά αυτό πώς σχετίζεται με την προσωπική σχέση με τον Χριστό; Το γνωρίζει αυτό ο Κύριος; Μπορεί κάποιος πολύ άνετα να κάνει να τηρεί κάποιες εντολές αλλά να μη σχετιστεί καθόλου μαζί του. Άρα πιάνει τη ρίζα του προβλήματος ο Κύριος. Γι αυτό ενοχλεί τον πλούσιο για να μπει στο ζητούμενο, στο ψητό.

Να το λέμε απλά, που σημαίνει με θέλεις ολοκληρωτικά στη ζωή σου; Είμαι όντως ο θησαυρός σου; Είμαι όντως ο Θεός σου; Δηλαδή έρχεται ο Χριστός και χτυπάει το ψέμα. Καμία σχέση δεν είναι αληθινή, αν δεν είναι ολοκληρωτική. Και έρχεται και αποκαλύπτει κάτι άλλο. Γιατί δεν μπορεί ολοκληρωτικά να δοθεί ο πλούσιος στον Κύριο; Γιατί έχει δεσμεύσεις, έχει εξαρτήσεις, ήταν ο πλούτος σε αυτόν. Άρα εμείς παλεύουμε με τον Χριστό ότι πάμε εκεί, αλλά έχουμε και εξαρτήσεις που μας κρατάνε κάτω χαμηλά αν δεν αποφασίσουμε ότι Αυτός είναι η ζωή μας. Και αν εσωτερικά δεν αποφασίσουμε ότι είμαστε έτοιμοι να αποδεσμευτούμε από οποιαδήποτε εξάρτηση χάριν του Κυρίου, δεν έχουμε σχέση πραγματική. Άρα εδώ δεν είναι ο πλούτος μόνο, είναι και η ηδονή, είναι και η αναγνώριση των ανθρώπων. Είναι οτιδήποτε αποτελεί πλούτο για μας.

Άρα όποιος παραμυθιάζεται ότι εγώ δεν είμαι πλούσιος και δεν έχω χρήματα, είμαι μια χαρά, ζει σε μια φαντασίωση. Γιατί πλούτος του είναι η ιδέα του, ότι εγώ είμαι ο ηθικός που δεν κατηγορείσαι κανέναν και δεν αγαπώ τα χρήματα. Αγαπάς την ιδέα σου για να κρίνεις τον άλλο. Ποιος Χριστός; θεός σου έγινε η άποψή σου; θεός σου έγινε ηδονή σου, θεός έγινε η βόλεψη σου, θεός έγινε η αυτοδικαίωση σου. Άρα να ρωτήσουμε την καρδιά μας πόσο έτοιμοι είμαστε για πραγματική, όχι μέτρια σχέση, πραγματική σχέση με το Χριστό. Έρχεται ο Χριστός λοιπόν και πολεμάει τι; την ψεύτικη σχέση και τη μέτρια σχέση και μας φέρνει καθαρά μπροστά σ αυτό το πραγματικό γεγονός, πώς τοποθετούμαστε ενώπιόν του; Θα πει κάποιος, καλά η ζωή μας πάει περίπατο;

Όχι, ασφαλώς, αλλά αν έχω το Χριστό, τότε μορφώνεται η υγιής σχέση με καθετί στη ζωή μου, πρόσωπο ή πράγμα ή ιδέα. Πρέπει λοιπόν να ξεκαθαρίσει αυτό μέσα μας, γιατί δες τε μπορεί καθένας να κάνει κάτι σπουδαίο στη ζωή του φαινομενικά ή να είναι ελεήμων, ή να είναι ένας παπάς και να μιλάει μια χαρά, να κάνει κηρύγματα, να εξομολογεί κόσμο να γίνει ψώνιο, να πιστέψει σε αυτό που κάνει. Τι ωραία που μιλάω, τι ωραία που μαζεύω κόσμο και αυτό να πάρει τη θέση του Χριστού και να εξαρτώ ανθρώπους και έχει κάτι γυναικούλες που να λατρεύουν τον παππούλη.
Τι ωραία που τα λέει.  Όμως, ποια είναι η ιστορία; Αυτό εμένα πήρε τη θέση του Χριστού. Είμαι ξεκάθαρος σε αυτό και αυτό που είναι δικό μου, του Χριστού και σε αυτή την περίπτωση αυτό που λέω το κάνω αυτό είναι το ζητούμενο, όχι τι λέω αλλά τι κάνω είναι το θέμα.

Άρα να είμαστε τίμιοι με τον εαυτό μας, πόσο η καρδιά μας είναι έτοιμη για το Χριστό αληθινά να ελευθερωθούμε εμείς για να ελευθερώσουμε και άλλους να εκφράσουμε ένα πνεύμα ελευθερίας. Ελευθερία δεν είναι αυτό που νομίζει ο άνθρωπος, η ελευθεριότητα. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι ο αποδεσμευμένος άνθρωπος που η μόνη δέσμευση του είναι το φως είναι ο Χριστός και όταν ζει έτσι αναπαύονται οι άνθρωποι κοντά του και ελευθερώνονται. Αν δεν ελευθερώνονται οι άνθρωποι κοντά μας, τότε κάτι πάει στραβά. Πήραμε τη θέση του Χριστού, κέντρο. Ούτε ο πνευματικός είναι, ούτε οτιδήποτε άλλο. Ο Χριστός είναι το ζητούμενο.

Είμαστε έτοιμοι λοιπόν μέσα μας να ξεκαθαρίσουμε αυτά τα πράγματα, να είμαστε άνετοι με τον εαυτό μας, οπότε ο Χριστός έρχεται θεραπευτικά και αποκαλύπτει το πραγματικό μας πρόβλημα, ότι δε θέλουμε ο καθένας μας να χάσει την περιουσία του, την καραμελίτσα του, την εξάρτησή του, γιατί εάν τη χάσουμε, θα μελαγχολήσουμε. Και τότε τι γίνεται; Μα μελαγχολείς χωρίς την καραμελίτσα σου; Ναι, και ο Χριστός έγινε και αυτό κάτι γιατί είναι μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο. Κάτι πρέπει να έχουμε και από αυτό για να μας τακτοποιήσει. Έχουμε τους φίλους μας που πάνε στην εκκλησία να είμαι σίγουρος ότι θα είναι το αγαπημένο του παιδί μου, κάνω και καμία αρετή να πιστέψω πως θα πάω στον παράδεισο, αλλά δε με σώζουν οι αρετές.

Αυτό λέει ο Χριστός, με σώζει η ολοκληρωτική αφοσίωση σε Αυτόν και δια αυτού με κάθε άνθρωπο. Αλλά τι γίνεται; Περνούν τα χρόνια και τα πάθη μας ριζώνουν μέσα μας και τα δικαιολογούμε με κάποιο τρόπο. Λέμε εντάξει ότι μπορώ κάνω.  Ότι θέλεις κάνεις, όχι ότι μπορείς, δε θέλεις να μπορέσεις. Γιατί τι λέει ο Χριστός; τα αδύνατα ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ, εάν θέλεις όλα είναι δυνατά. Πότε; Όταν πεις, Θεέ μου, εγώ δεν μπορώ, αλλά θέλω και σε ζητώ. Σε βάζω στη ζωή μου. Μετανοώ, συντρίβομαι γι αυτό που δεν κάνω. Και έλα σε παρακαλώ, γίνε η ζωή μου. Τότε θα έρθει ο Χριστός, όταν βρει έτοιμη την καρδιά μας, αλλά είμαστε γεμάτοι από ψέμα, από άλλοθι. Η ζωή μας είναι γεμάτη άλλοθι και δεν αφήνουμε τον Χριστό να κατοικήσει, να του παραδεχθούμε την ερημιά μας, να το παραδεχθούμε τη γύμνωση μας. Και υπάρχει ελπίδα.

Αυτό που δεν μπορούμε εμείς, το κάνει αυτός, αλλά θα το κάνει όταν καταλάβει ότι αυτό που λέμε το εννοούμε. Γιατί ζωή μας είναι, λέμε αυτό που δεν εννοούμε συνήθως, για να καλύψουμε την ενοχή μας. Περνούν τα χρόνια, περνούν τα χρόνια. Κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία να του πούμε είμαστε έτοιμοι και να τον πείσουμε ότι είμαστε για χάρη του, να τα δώσουμε όλα και να αφοσιωθούμε ολοκληρωτικά σε αυτόν. Όταν τον πείσουμε και δεν ξεγελιέται, θα ρθει γρήγορα και θα πει, αυτό που δεν κάνεις εσύ θα το κάνω εγώ γιατί ξέρω έχεις καρδιά που με ποθεί και θα αναλάβω το δικό σου αγώνα, και γιατί να αναλαμβάνει ο Χριστός τον αγώνα μας; Γιατί έχουμε πάθη. Γιατί έχουμε πάθη; Γιατί είμαστε δεσμευμένοι ο καθένας σε κάτι και δε θέλουμε να γκρεμίσουμε τον εαυτό μας.

Αυτή είναι όλη ιστορία, αλλά αν το κάνουμε θα καταλάβουμε πραγματικά τι σημαίνει ζωή, τι σημαίνει φως, τι σημαίνει χαρά. Αυτή είναι η πρόσκληση του Χριστού. Οπότε καταλάβατε. Πλούσιοι, μη βολευτείτε στον πλούτο σας και μην εξαρτάστε από αυτόν. Φτωχοί, μην ξεγελιέστε. Έχετε μεγάλο πλούτο και μεγάλη φαντασίωση, ποια; κυρίως ότι δικαιώνεται στην πτωχεία σας. Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους τους πλούσιους και ζείτε με έναν τρόπο φιλήδονο, απάνθρωπο, κατακριτικό, όπως και ο πλούσιος. Αυτό γιατί γίνεται; Γιατί ζούμε απάνθρωπα; Γιατί θέλουμε να καλύψουμε το κενό που έχουμε μέσα μας. Είμαστε πολύ μικροί και κενοί και θέλουμε αφορμές να ρίξουμε μεγαλύτερο μπόι από αυτό που είμαστε και κάνουμε φασαρία, να πείσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους πως δεν είμαστε χαμένοι. Χαμένοι είμαστε και δόξα τω Θεώ. Αλλά Εκκλησία είναι η σύναξη των χαμένων που καταλαβαίνουν το "τα δύναται παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ", που όμως σέβονται την καρδιά τους και λέει εγώ δε θα παραμυθιάζω άλλο την καρδιά μου. Δεν μπορώ άλλο τη μετριότητα. Θέλω να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά στον Χριστό.  

Δια ευχών των Αγίων Πατέρων ημών. Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών ελέησον και σώσον ημάς. Η Αγία Τριάδα φυλάξει πάντας ημάς.